Eksodus 15 : 2
Die Here is my krag en my beskerming. Hy het tot my redding gekom.
My seun Gilbert was agt jaar oud en was deel van die "scout
cub's" vir ‘n klein rukkie.
Tydens een van hulle byeenkomste het elkeen ‘n vel papier gekry, ‘n stuk hout
en vier wiele en hulle was aangesê om dit huis toe te neem en vir
"pa" te gaan gee.
Vir Gilbert was dit nie ‘n maklike taak nie. Pa was nie een van daardie mense
wat graag iets saam met sy seun gedoen het nie, pa het geglo dat ‘n kind maar
sommer self moet grootword.
Maar Gilbert het hard probeer en elke dag vir pa gevra vir sy hulp. Pa het die
vel papier geneem, die voorskrifte gelees en dit smalend eenkant gegooi. Hy was
beslis nie van plan om saam met sy jong seun ‘n houtkarretjie te bou nie. Die
blok hout het vir weke daar eenkant gelê.
Die tyd het verby gegaan. Eendag het ma besluit genoeg is genoeg, sy het die
vel papier geneem en gekyk of sy miskien iets met die stuk hout en vier wiele
kon uitrig.
Projek "motorbou" het begin in alle erns. Sy het nog nooit houtwerk
gedoen nie, en die beste wat sy kon doen was om stap vir stap vir Gilbert te
verduidelik wat gedoen moes word, en hom die werk laat doen.
Hy was so gretig dat hy baie entoesiasties alles gedoen het wat ma verduidelik
het. Sy het die mates vir hom gelees, en al die moets en moenies van die motor
wat gebou moes word. Binne weke het die stuk hout vorm begin aanneem en was die
buitelyne van die sportmotor al duideliker sigbaar.
Effens skeef en krom, maar baie mooi, (of so het ma gedink). Gilbert het nie
een van die ander kinders se motors gesien nie, en was baie trots op sy
"blou weerlig blits" van ‘n motortjie. Daardie trots wat jy voel as
jy iets self met groot gesukkel reggekry het.
Toe breek die groot aand van die wedren aan. Met sy blou houtmotortjie in sy
hand, en ‘n hart wat wil bars van trots het ons na die veld gery waar die groot
wedren van houtmotortjies sou plaasvind.
Toe ons daar aankom het Gilbert se trots baie gou in vernedering verander. Sy
motor was baie duidelik die enigste een wat deur hom alleen gemaak was.
Al die ander motors was baie duidelik n seun\pa vennootskap, met stylvolle
lyne, en baie "cool' geverfde strepe. Regte sportmotortjies wat gebou is
om die maksimum spoed uit te kry.
‘n Paar van die seuns het sommer hardop begin giggel vir Gilbert se skewe,
onaantreklike selfgeboude en selfgebroude motor.
En om dit nog erger te maak was Gilbert die enigste seun sonder ‘n pa aan sy
sy.
Daar was ‘n paar seuns van enkel ouerhuise maar hulle het darem ‘n oupa of n
oom saam met hulle gehad, en al wat Gilbert gehad het, was "ma"
Die wedloop het begin en dit was gedoen deur middel van eliminasie. So lank as
wat jy onder die voorste paar was, het jy in die wedloop gebly.
Een vir een het die motors by die sand glybaan afgejaag. En uiteindelik was die
wedloop tussen Gilbert en die mooiste motortjie van die aand.
Toe die laaste wedloop reg is om te begin, het my grootoog, skaam seuntjie
gevra of hy die wedloop net met ‘n oomblik kan vertraag, omdat hy eers wil bid.
Almal het stil geword. Gilbert het op sy knee neergesak en sy snaakse skewe
blou motortjie tussen sy handjies vasgehou.
Met ‘n ernstige frons op die sproetgesiggie het hy met sy Hemelse Vader in
gesprek gegaan, baie ernstig het hy vir ‘n minuut en ‘n half gebid, toe staan
hy op, glimlag vir almal en kondig ewe braaf aan: Ok, ek is gereed.
Die skare het begin skree, en ‘n seuntjie genaamd Tommy het langs sy pappa
gestaan terwyl die twee motortjies teen die wal af jaag.
Gilbert het alleen gestaan, met net sy Hemelse Vader in sy hart en gekyk hoe sy
lelike skewe motortjie met verbasende spoed teen die wal afry, en met ‘n
sekonde of twee voor Tommy se motortjie oor die wenpaal jaag.
Gilbert het in die lug opgespring en geskee: "Dankie, Dankie" en die
skare het hulle goedkeuring uitgeskree.
Die organiseerder het met die mikrofoon na Gilbert gekom en vir hom gevra:
"Gilbert, het jy gebid om te wen?" en toe antwoord my kind:
"O, nee Meneer, dit sou baie onregverdig van my gewees het om te verwag
dat die Here moet gee dat Tommy verloor, sien Meneer, ek het net vir Hom gevra
om my te help dat ek nie huil as ek verloor nie."
Weereens kan die wysheid van kinders ons verstom. Gilbert het nie die Here
gevra om die uitslag van die wedloop in sy voordeel te laat swaai nie, maar hy
het die Here gevra vir krag, ongeag wat die uitslag van die wedloop was.
Toe Gilbert die eerste keer al die ander motors sien, het hy nie God beskuldig
omdat al die ander seuns pa's gehad het wat hulle gehelp het, en hy net vir ma
gehad het nie.
Nee hy het net gebid vir krag om die uitslag met waardigheid te aanvaar.
Miskien spandeer ons te veel tyd om God te vra om die uitkoms van ons
lewenswedloop in ons guns te laat swaai. Om ons die wenners te maak, of miskien
spandeer ons teveel tyd om God te vra om die wedloop heeltemal te verwyder, in
plaas daarvan om op ons knieë neer te sak en God te vra om ons krag te gee om
die wedloop met waardigheid te voltooi.
Gilbert het nie gebid om die ander seuntjie te laat verloor nie, dit was
onregverdig in sy oë, en dan het iemand in die proses seergekry, hy wou net
krag hê, krag om nie te huil as Tommy se motortjie gewen het nie.
Deur die wedloop te stop, en eers te bid, het hy vir almal daar gewys dat hy
nie daar was sonder ‘n Vader nie, sy Hemelse Vader was die hele tyd by hom.
Daardie aand het Gilbert as oorwinnaar weggestap, met sy Vader langs hom.
Here maak ons soos Gilbert, gee ons krag om die stryd met waardigheid te
voltooi, en deur dit alles, hou asseblief ons hand baie styf vas AMEN (dankie liewe eposser dat jy hierdie juweeltjie met ons deel)
"As
ek terugkyk, dank ek God dat al my gebede nie beantwoord is nie..." ~ Jean
Ingelow
Matteus 6:7
“Wanneer julle
bid, moet julle nie soos die heidene ‘n stortvloed woorde gebruik nie, want
julle Vader weet wat julle nodig het, nog voordat julle dit van Hom vra…”
