Moenie hoop nie; besluit

Hebreërs 13:4  Almal moet die huwelik respekteer, en mans en vrouens wat getroud is, moet net aan mekaar behoort, want God sal mense oordeel wat onsedelik lewe en egbreuk pleeg. (Die Bybel vir almal)

Megan van Portland, Oregon vertel van ‘n lewensveranderende ervaring wat sy eendag gehad het toe sy haar verloofde by die lughawe moes gaan optel.  Terwyl sy angstig vir hom wag, hou sy elke persoon dop wat deurgestap kom.  So sien sy ‘n man wat deurgestap kom met ‘n breë glimlag en twee ligte sakke.  Hy peil reguit op ‘n familie reg langs haar af, wat duidelik daar is om hom te ontmoet.

Hy reik eerste uit na sy seun van ongeveer ses jaar en gee hom ‘n stywe drukkie terwyl hy sy sakke neersit.  Sy hoor ook hoe hy sê:  “Dis so goed om jou te sien, seun.  Ek het jou so gemis.”  Die seun glimlag skaam en sê saggies:   “Ek het pappa ook gemis.” 

Toe draai hy na sy ander seun van ongeveer nege jaar en hou sy gesig saggies tussen sy twee hande vas terwyl hy sê:  “Jy’t omtrent groot geword, jongman.  Ek is baie lief vir jou, Zach!”  En ook hulle twee gee mekaar ‘n stywe drukkie.

Terwyl hierdie toneel afspeel, is ‘n klein dogtertjie van so ongeveer ‘n jaar en ‘n half opgewonde besig om uit haar ma se arms te probeer wriemel;  haar ogies verstar op haar pappa.  Hy draai na haar en terwyl hy sy arms na haar uithou sê hy:  “Hallo, Prinses,” en soen haar oor haar hele gesiggie terwyl hy haar saggies in sy arms wieg.  Die kleintjie is onmiddellik rustig en lê haar koppie vreedsaam op sy skouer.

Na ‘n rukkie gee hy die dogtertjie vir sy oudste seun en sê:  “Ek het die beste vir laaste gehou.”  Met die woorde neem hy sy vrou in sy arms en soen haar asof hy haar jare laas gesien het en daarna staar hy diep in haar oë terwyl hy saggies fluister:  “Ek is ontsettend lief vir jou.”  Albei glimlag, gee mekaar nog ‘n soen en hou mekaar se hande vas, so asof hul pasgetroud is, wat natuurlik nie moontlik is as jy die kinders se ouderdomme in ag neem nie. 

Skielik besef Megan dat sy hul onbeskaamd dopgehou het en voor sy haarself kon keer, vra sy vir hulle:  “Verskoon my, hoe lank is julle al getroud?”

Sonder om sy oë van sy vrou af te haal antwoord die man:  “twaalf jaar”.   

Megan voel vreeslik sleg om so nuuskierig te wees, maar die opregte vertoon van liefde, fassineer haar.  “Jy was seker lank weg?” 

“Twee volle dae, ” antwoord die man steeds met sy oë op sy vrou gerig.  Megan is nou nog meer verward, want met die intensiteit van die hersiens, sou jy dink die man was maande lank weg.

Al wat sy kan uitkry is:  “Ek hoop my huwelik is eendag steeds so passievol soos julle s’n na twaalf jaar van getroude lewe.  Ons trou Saterdag.  Ek is hier om my verloofde te kom haal.”

Die man kyk Megan direk in die oë, asof hy tot in haar siel kan sien, en sonder ‘n sweempie van ‘n glimlag, antwoord hy baie ferm:  “Moenie hoop nie;  besluit.”  Net voor hy wegdraai met sy gesin, kyk hy haar weer aan en sê:  “Mag die Here jou huwelik seën.”

Nodeloos om te sê was Megan gereed om haar verloofde die verwelkoming van ‘n leeftyd te gee toe hy uiteindelik arriveer.