Vandag rou ek

Psalm 23 : 4  Selfs al gaan ek deur donker dieptes, sal ek nie bang wees nie, want U is by my. In u hande is ek veilig.

Dis die tweede dag van ‘n stormsterk suidooster, iets wat my altyd mistroostig stem.  Vanoggend let ek op dat ons Yorkie, Richie, nie wel is nie.  Ons kom agter daar is ‘n hewige swelling in sy buik, maar hy het nog gisteraand geëet.  Ongelukkig moet ek gaan werk en ons spreek af dat ek hom veeaarts toe neem sodra ek by die huis kom.

Vir die res van my lewe sal ek myself verwyt dat ek hom nie liewer dadelik veearts toe geneem het nie.  Teen die tyd dat ek hier kom, is hy reeds dood.  Die selfverwyte is oneindigend.  Toe hy my die nodigste gehad het, was ek nie daar nie… en dit terwyl hy my net liefde en vreugde gegee het.  My hart breek in ‘n duisend stukkies.

Boet kom by die huis en ek moet die nuus breek.  Saam huil ons oor die lykie.  Ons is verwese en stukkend.  Hy was deel van ons gesin en nou is sy plekkie leeg. “Ook maar goed, want hy sou nie sonder Lulu kon leef nie,” sê Boet.  Lulu en Chloe is die oudste.  Lulu kan skaars loop en sy is op hartmedikasie.  Chloe is my oorlede ma se hondjie en is heeltemal blind in een ogie.  Niemand het verwag dat die jongste, besige bytjie, eerste sou gaan nie.

“Nou het Ouma ‘n hond en ‘n kat in die hemel,” besluit Boet.  Verlede jaar is my pa oorlede.  Vier maande later, my ma… nog ses maande later ons kat en nog vyf maande later ons hond.  Gaan dit dan nooit ophou nie?  Dit voel asof ons nie kan ophou huil nie.  Albei my ouers was 81 jaar oud toe hul oorlede is.  Ons kat was amper 17, en die ander diere is ookal ver oor die 10 jaar oud.  Ons het dood nie geken nie.

Terwyl ons rou oor ons verlies, stroom berigte via sosiale media in van die brand teen Sir Lowry’s pas.  Al woed die brande hewig en is mens en dier in gevaar, kan die brandweer net hulpeloos toekyk, want die wind is te sterk.  Net onder die berg is ‘n dierebeskermings vereniging.  Hulpkrete gaan uit dat mense hulle moet kom help om die diere te ontruim, want die vlammehel is op pad en verswelg alles voor die voet. Here, help!

Op een dag soveel hartseer!  Here, waar is U?  Vergewe my, maar vandag is ‘n laagtepunt in my lewe.  Soos die Psalmdigter voel ek ook asof ek die einde van my kragte bereik het.  Hopelik voel ek môre beter;  die lewe gaan immers aan, met of sonder jou, maar vandag rou ek en laat ek myself toe om die pyn te voel.  Tot siens, Rich.

PS:  So pas gehoor dat al die diere gered is.  Prys God… Hy is nie weg of elders besig… Hy is reg hier by ons.