Op 30 Januarie 2017, het my lewe gaan stilstaan toe my ma, wat 25 jaar lank by my gewoon het, tragies afsterf. Daar was geen geleentheid om te groet.
Vir die eerste keer in my lewe, het ek nie die moed om aan te gaan nie. Niks maak sin nie. Nie net is haar plek leeg nie, maar alles rondom my herinner my elke oomblik aan die verskriklike leemte wat sy agter laat.
Alles voel onwerklik... die verlange en hartseer is byna tasbaar. Daar is niks meer finaal as die dood.
Die dagstukkies word gewoonlik so twee weke vooruit geskryf. Die afgelope twee weke kon ek myself nog nie sover kry om te skryf nie. Ek hoop jy verstaan dat ek tyd nodig het om te rou. Dit wat ons nie doodmaak nie, maak ons gewoonlik sterker. Ek moet glo dat God ook hiermee 'n doel het.
Gun my asseblief hierdie pouse totdat ek gereed is om die blog voort te sit.
Jesusliefde,
No comments:
Post a Comment