Hoekom Here?

Psalm 73 : 3 – 5  want ek het die hooghartige goddeloses met afguns bejeën toe ek hulle voorspoed sien.  Hulle het geen kwellings nie, hulle is sterk en gesond, hulle het nie sorge soos ander mense nie, hulle het nie teëspoed soos ander nie.

Asaf het geweet dat God baie goed is vir die volk en diegene wat rein van hart is (gelowiges), maar hy het begin twyfel en toe betrap hy homself dat hy ongedurig is omdat dit goed gaan met ongelowiges. 

Dis iets waarmee vele gelowiges kan vereenselwig.

Teëspoed tref baie gelowiges so ‘n bietjie onverhoeds.  In vers 13 & 14 lees ons Dat ek die kwaad vermy het en met 'n eed my onskuld verklaar het, het dus niks gehelp nie, want elke nuwe dag het vir my teenslae gebring en elke nuwe môre straf.

Om die een of ander rede dink ons steeds dat ons gevrywaar is van swaarkry of beproewings.  Dalk sal ons dit nog kan hanteer, want ons weet waar ons krag vandaan kom, maar daar bly altyd daardie bietjie verslaentheid wanneer ons na ongelowiges kyk wat die voorspoed en suksesgolf met groot vreugde ry.

Onlangs luister ek na ‘n boodskap van ‘n prediker wie se naam ek ongelukkig nie gehoor het nie.  Hy vertel ‘n verhaaltjie wat pragtig aansluit by Psalm 73. 

As jong predikant het hy hom met hart en siel in die bediening gewerp.  Die gemeente was nie welaf nie, maar hy het steeds voluit vir God gewerk.  Hul kon selfs geld bymekaarskraap om ‘n gedenknaald op te rig tot eer van God… kontant.  So besluit hy en sy jong gesin om ‘n bietjie see toe te gaan vir ‘n vakansie.  Op pad terug breek hul tweedehandse ‘combi’.  Dit is bloedig warm.  Hy het geen kennis omtrent motors se enjins nie.  Hy probeer mense se aandag trek om te stop, maar hulle jaag verby sonder om te stop.  Saam besluit die gesin dat sy vrou en dogtertjie in die motor sal bly terwyl hy en sy seuntjie probeer ryloop tot by die naaste dorp.  Hoe verder hul stap, hoe meer verbitterd raak hy terwyl hy met God praat in sy binneste.  “Here, ek werk so hard vir u, hoekom moet ons motor breek.  Here, kyk net hoe jaag ongelowiges hier verby in blink motors terwyl ons net ‘n tweedehandse ‘combi’ het.  Here, u sê dan dat U sal voorsien…”

Uiteindelik stop iemand met ‘n rooi Ford Cortina langs hulle.  Die bestuurder leuen oor en draai die ruit af.  “Is dit julle combi wat hier anderkant staan?” vra hy.  Dominee antwoord bevestigend.  “Verskoon tog, maar u lyk vir my soos ‘n dominee.  Is u een?”  “Ja, antwoord Dominee.”  Die deur word oopgemaak.  “Klim in.”  Dominee en sy seuntjie klim in.  Vir ‘n kort entjie ry hul in stilte.  Dan praat die man.  “Dominee, ek glo dat God jou vandag langs hierdie pad staangemaak het.  Agter in my motor se kattebak is ‘n haelgeweer.  Ek is op pad na my skoonouers se plaas.  Daar gaan ek hulle eerste skiet, dan my vrou en dan my twee kinders.  Ek dink jy beter vir my bid, Dominee.” 

Dominee het gebid.  Twee weke later kom 2 ou mense by die kerk ingestap, gevolg deur 2 jong kinders en agter hulle die man wat vir Dominee en sy seun opgelaai het.  Hy hou sy vrou se hand stewig in syne.  Ses dankbare paar oë vind dominee s’n op die preekstoel.

Wat ‘n verhaal!  Dominee sê hy moes sy kop in skaamte laat sak, want hy’t besef dat hy soos Asaf ongedurig was terwyl hy nie geweet het waarmee God besig was nie.   

In vers 23 & 24 sien Asaf die lig want U vat my aan die hand. U lei my met u raad en aan die einde sal U my in ere by U opneem.  Hierin is twee waarhede opgesluit.  Eerstens daar is nie ‘n belofte van ‘n probleemvrye lewe vir gelowiges nie, maar wel die besef dat God elke tree met ons sal stap terwyl Hy ons hand vashou.  Tweedens mag ek en jy dalk nie nou ‘n beloning (voorspoed) ontvang nie; ons beloning sal ons eendag kry wanneer ons vir altyd by Hom sal wees.